Όταν Πίσπας και Χατζηγιοβάνης σου τραβούν μέσα από την Τούμπα το σεντόνι

Το λες και χουνέρι αυτό που επιφύλαξε ο Παναθηναϊκός στον ΠΑΟΚ στο παιχνίδι με το οποίο ο δικέφαλος του βορρά ήθελε να κλείσει με τον καλύτερο τρόπο την σεζόν. Η έξοδος στα προκριματικά του Champions League και η ελπίδα να τεντώνει μέσα στην Τούμπα το σεντόνι, η κατάκτηση του Κυπέλλου και η αίσθηση πως κάτι έχει αλλάξει στην ισορροπία δυνάμεων, μόνο χαμόγελα είχαν φέρει στη Θεσσαλονίκη.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Ωστόσο ο Παναθηναϊκός των χιλίων προβλημάτων, του Πίσπα και του Χατζηγιοβάνη ανέβηκε βόρεια χωρίς περιθώρια για μια ήττα που θα τον έφερνε στην τελευταία θέση των πλέι οφ και με την υποχρέωση να ξεκινήσει προετοιμασία στις 14 Ιουνίου.

Πολύ περισσότερο, όμως, οι πράσινοι πήγαν αποφασισμένοι να δείξουν πως ανεξάρτητα από το ποιοι φορούν τη φανέλα του -και αδιαφορώντας για το πόσο αδύναμος μοιάζει ο σύλλογος εκτός αγωνιστικών χώρων, θυμόταν πως κάτι χρωστάει στον αντίπαλό του.

Όσο κι αν κάποιοι θα μιλήσουν για τις νέες συμμαχίες και θα υπονοήσουν ότι οι πράσινοι εξυπηρέτησαν τα συμφέροντα άλλων (εν προκειμένω της ΑΕΚ που κέρδισε το εισιτήριο για τα προκριματικά) η αλήθεια είναι πως αυτό το απίθανο 3-2 ανήκει μόνο στους πράσινους.

Στον Πίσπα, στον Χατζηγιοβάνη, στον Ευαγγέλου και στους υπόλοιπους που αγωνίστηκαν στην Τούμπα. Και πάνω από όλα στον Μαρίνο Ουζουνίδη. Που σε ακόμη ένα παιχνίδι απέδειξε πως έχει περάσει το πνεύμα μιας κανονικής ομάδας, που παλεύει δίχως να δίνει σημασία σε απουσίες και ονόματα.

Για την ιστορία του Παναθηναϊκού μια νίκη στην Τούμπα ή η εξασφάλιση ενός λιγότερου κακού εισιτηρίου στο Europa League είναι ένα τίποτα. Πολύ μικρό πράγμα. Ελάχιστο. Για τη συγκεκριμένη ομάδα όμως, στη δεδομένη χρονική συγκυρία, αυτό το 3-2 είναι ένα μικρό έπος που χαλάει τη γιορτή του αντιπάλου του. Ενός αντιπάλου που θέριεψε στα μάτια της διοίκησης και των οπαδών του μέσα σε ένα μήνα. Για το τριφύλλι είναι μια γλυκιά εκδίκηση, αλλά πέρα από την καζούρα, θα είναι λάθος να μείνει σε αυτή. Η ουσία είναι πως στους πράσινους διακρίνει κανείς ζωή όταν όλοι προεξοφλούν το ποδοσφαιρικό θάνατό τους. Σε μια σεζόν που όλοι στο τριφύλλι θα θέλουν να ξεχάσουν, αυτό το διπλό ήρθε... κουτί για να σχηματιστεί ένα υποτυπώδες χαμόγελο.

Πλέον, το να μπορέσει ο ΠΑΟΚ να κλείσει τη χρονιά όπως την ονειρεύτηκαν οι φίλοι του προϋποθέτει να έρθουν τα πάνω-κάτω από τη δικαστική απόφαση για τα γεγονότα του τελικού Κυπέλλου. Αλλά αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Τέτοιες ανατροπές δεν συμβαίνουν. Ούτε καν στην Ελλάδα.

Υ.Γ Τρομερή η εικόνα του Γλύκου κατά τη βράβευσή του. Από τα πιο αγαπητά παιδιά στο χώρο, ανεξαρτήτως προτιμήσεων. Μόνο ευχές για την ανάρρωση του. Στους τραυματισμούς δεν χωρούν οπαδικά. Ποτέ.